"Σελ. 70-79"

Γλυκιά μου τιμωρία

Σκέψη μου αγαπημένη πιστά σε ακολουθώ
εικόνισμά μου άγιο σε θερμοπαρακαλώ.
Στου έρωτα το προσκύνημα στης γης την ομορφιά
τον άγγελο μου φέρε εδώ
να 'χω παρηγοριά.

Ανάχωμα στο κύμα έγινε καταπίνοντας τον πόνο μου
μ’ αγαπημένη μουσική έντυσε όλο τον κόσμο μου.
Η ηχώ των λέξεών του, της αίσθησης ζεστή ευλογία
στο κρύο πρωινό μου έστειλε
του ήλιου αχτίδα.

Ήρθε για να με ζεστάνει ψιθυρίζοντάς μου γλυκά
έγραψε ενός μινόρε νότα για μιας θλίψης μου ματιά.
Σαν σταγόνα βροχής κύλησε απ’ τα χείλη τα δικά μου
είναι απλά το σ' αγαπώ μου ο χτύπος
της καρδιάς μου.

Σαν χάδι μεταξιού μ’ έκλεψε παρέσυρε το κορμί μου
ανταύγεια φλόγας πέρασε στην πόρτα της ψυχής μου.
Νέκταρ απ' τον ανθό της νιότης μου έκοψε
κι έτσι γουλιά, γουλιά μέθη γλυκιά
με κέρασε.

Ξεχασμένη μου επιγραφή σε γωνιά του παραδείσου
ο δρόμος προς την ευτυχία με οδηγεί μόνο μαζί του.
Σε μονοπάτια των αγγέλων με πάει η φωνή του
στο πέρασμα του φεγγαριού πάντα
θα ‘μαι δική του.

Της σιωπής μελώδια γλυκιά στεφάνι μ’ άνθη λευκά
μου κρέμασε σκάλα χρυσή στα σύννεφα γερά.
Στης ψυχής του τη χούφτα μου φύλαξε πολλά
αστέρια να μαζέψω για άλλη
μια φορά.

Μου χάρισε πνοή ψυχής στο χρώμα της αγάπης
ουράνιο τόξο στόλισε στην μπόρα της ζωής μου.
Φώτισε Θεέ μου έστω λίγο να τον δω
αχ και να ήξερες το πόσο
τον αγαπώ.

Είναι τόσα πολλά για μένα που πνίγομαι από βιασύνη
και το μυαλό μου είναι απόψε τόσο κουρασμένο.
Γλυκιά μου τιμωρία πάλι εδώ
σε περιμένω.


«Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη
πάρε με αγάπη μου να πάμε μακριά
εκεί στον άφταστο τον κόσμο το γαλάζιο
εκεί που δε θα μας κοιτούν στραβά.

Πάμε καρδιά μου εκεί θα ‘μαστε μόνοι
και η νύχτα δε θα μας θυμώνει
σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη
πάμε για μας ίσως ποτέ δε θα ξανάρθει»


Του έρωτα μορφή

Στο μυστικό μου κήπο πάλι πέρασα
μ' ελεύθερο το βήμα, λυτά είναι τα μαλλιά μου.
Της μέρας μου το τελευταίο ύφος άλλαξα
εδώ τέλειωσαν τα γήινα τα χρέη τα δικά μου.

Του κάμπου μου τα χρώματα φόρεσα
της πέτρας τ' άνθη έκρυψα στην καρδιά μου.
Μικρό ανθολόγιο η ζωή σου μου χάρισε
αλληλογραφίας μοίρας μου, μορφή στα όνειρά μου.

Με γλώσσα απλή καθημερινή σου μίλησα
με τη φρεσκάδα αυθορμητισμού ζωγραφιά μου.
Ας ντύσουμε ακόμη ένα όνειρο που σου φύλαξα
με σκέψεις της ελπίδας που έχω βαθιά μου.

Μέσα στου απείρου το φως οι δυο μας χαμένοι
μάθαμε στη ζωή μας αγάπη τι να σημαίνει.
Δεν έχει τώρα σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
αρκεί τα φτερά σου δυνατά που ανοιγοκλείνεις.

Πέρασαν μέρες φάνηκαν ώρες σαν χρόνου αιώνες
τρυφερή καρδιά στολίζεις ζεστής βροχής σταγόνες.
Σε άλλο αστέρι με πήγες σε μιαν άλλη γη μακρινή
της πιο όμορφης άνοιξης το ένδυμα φορέσαμε μαζί.

Το φεγγάρι δεν αργεί στον ουρανό μας να προβάλει
θεού αστείρευτη πηγή ζήτησα και έγινες με χάρη.
Έχει περάσει τόσος καιρός στα μάτια να δακρύσω
μου γέννησες το άνθος της χαράς για να σ’ αγαπήσω.

Πιστοί στου έρωτα το φως με ζηλευτούς κανόνες
να ταξιδεύουμε πάντοτε ψυχή μου εις τους αιώνες.
Στου θριάμβου τη χώρα πάρε με τώρα μαζί σου
λογική, συνοχή και ειρμός θα 'μαι μόνο δική σου._



Κρυφή μου αγάπη

Ποιές μορφές πήρε ο θεός
γι' αυτό το είδωλό σου
και δακρυσμένη στέκομαι
μπροστά στο πρόσωπό σου;

Τα μάτια σου, τα χείλη σου
τα ζυγωματικά σου
πόσες εικόνες να 'πλεξε
για τα χαρίσματά σου;

Την όμορφη καρδούλα σου
στο στήθος που μου κρύβεις
γλυκιές αισθήσεις μου ξυπνάς
κι ολόκληρη μ' αγγίζεις.

Το ανάστημα που άγγελος
θαρρώ ότι μου μοιάζεις
ποίημα χειρών του σ' έστειλε
ο πλάστης της αγάπης.

Σαν φίλος μου χαμογελάς
και μου κρατάς το χέρι
σαν χάδι μάνας στοργικής
που το παιδί γυρεύει.

Έλα σαν ήλιος της ψυχής
δίπλα μου για να κάτσεις
κανείς μονάχος πια δε ζει
ζεστά να μ' αγκαλιάσεις.
 
Ξάφνου κοιτάζω μια πλαγιά
μ' αφήνει μαγεμένη
ποτάμι καθάριο μου κυλά
που με δροσιά με ραίνει.

Σαν ανθός είσαι απαλός
ψηλό μου κυπαρίσσι
ασπροντυμένο μου βουνό
της ομορφιάς η φύση.

Κρυφή μου αγάπη έγινες
κι ελπίδα της καρδιάς μου
το μυστικό μου του έρωτα
σ' έχω πάντα κοντά μου.

Διάβασε στα μάτια μου
δες μέσ’ απ' την ψυχή μου
αστέρι φως μου που σκορπάς
ουράνια μορφή μου.

Πριν μου κλείσουν τα φτερά
χάρισέ μου μια γωνιά
δώσ’ μου να κρύψω μιαν ευχή
να ζω με την παρηγοριά.

Πετώντας χάνομαι, παραμιλώ
για σε, θέλω να ζήσω
πριν φύγεις δικό μου φιλί
στα χείλη να σου αφήσω.

Κι όλα μου ας τ' απαρνηθώ
κι όλα να στα χαρίσω._




Ο βυθός σου

Στη θάλασσα μέσα των ματιών σου
πάρε με ζεστά αγκάλιασέ με.
Ανάμεσα σε δυο σου αλμυρές γουλιές
δώσε μου ανάσα φίλησέ με.

Κι αν στα δίχτυα τους πιαστώ γερά
ποτέ να μη μ' αφήσεις.
Στου έρωτά σου θέλω να είμαι το βυθό
ναυάγιο να με κρύψεις.

Ο τελευταίος μου είσαι τώρα πειρασμός
εδώ που κυριαρχεί η ρίμα.
Επιστροφή ξενιτεμού και γυρισμός
ψηλό αγριεμένο κύμα.

Στο σκοτάδι των θαλασσινών σπηλιών
ξανά θ' ανταμωθούμε.
Στους χάρτες των Ελληνικών νησιών
σε ακτές τους θα βρεθούμε.

Γυμνός στις παραλίες μας την όψη
στις αμμουδιές να μου διπλώνεσαι.
Μεγάλη ουτοπία, μορφής το μέρος μας υπάρχει
δίπλα μου όταν απλώνεσαι.

Βλέπουμε τον ήλιο ψηλά ν' αστράφτει
φως του κλέβουμε με άλλα μάτια.
Στις συλλογές των κρυμμένων ποιημάτων μου
θα 'ναι στου βάθους τα συρτάρια.

Σαν τον αγέρα δίπλα σου
γυρίζω να βρεθώ
λίγο για να σ' αγγίξω
και ύστερα ας χαθώ.

Σαν το χώμα είμαι
που ζητώ τη βροχή
την ανάγκη μου έχεις
κι εσύ μην τ’ αρνηθείς.

Μια πόρτα για μένα
θα είσαι πάντα ανοιχτή
ο κόσμος μου εκεί μέσα.
Μια νοσταλγία αγάπης
θα είσαι τόσο μυστική
ζωής το κύμα σου
πνοές μου μέτρα.

Μικρός ο λόγος
μαζί κι ο κόσμος
ας με νιώσει
το φιλί σου φοβάμαι
μη με προδώσει.

Με ευαίσθητο κριτήριο
γνώση και αρμονία
σε απροσδιόριστη έλξη
αντίσταση καμία._



Εισιτήριο της ψυχής

Άλλος γράφει λόγια άλλος μουσική
άλλος ονειρεύεται κάθε του στιγμή
μα εσύ τα δένεις όλα μεταξύ τους
χαρίζοντας εισιτήριο της ψυχής.
Πνοή μου άνεμος φύσημα αγέρας
πέρασες μέσα μου καυτός στο αίμα
θερμός κυλάς απ' το κορμί μου
με τον παλμό αναπνοή μου.

Ξεσήκωσες του νου τη δύναμη
γέμισες τα πάθη της ψυχής μου
κυρίαρχος του σώματος
κι άγγιγμα της αφής μου.
Στη νέα ζωή αναγεννήθηκα
στα μάτια σου τον ουρανό μου βλέπω
στο φως των αστεριών
ρομαντικούς οδούς γυρεύω.

Κι αν είχα ποιητικούς στόχους
ευαίσθητη με γλώσσα κομψή
μ’ εσένα χάνω τα λόγια πάλι
και ξεκινώ απ' την αρχή.
Ο λόγος μου είναι ατημέλητος
απλό το λεξιλόγιο, φτωχό.
Πώς θα μπορέσω να σε πείσω
πώς θα σου πω το σ' αγαπώ;

Κι αν προσπαθήσω να ξεφύγω
απ' τα γνωστά της εποχής μου
σ’ εσένα κύμα μου ξαναγυρίζω
θάλασσα και ταραχή μου.
Γεμάτη αίσθημα με γνήσια πνοή
μου ανοίγεις δρόμους στη ζωή.

Με την πνευματική σου συμβολή
φτερά μου έφτιαξες απ' την αρχή.
Οδηγητή μου τρυφερή μου χάρη
το δάκρυ μου ασταμάτητα κυλάει
σε ορμητικό χείμαρρο ρέει
το θεό μόνο για σε, παρακαλάει.

Της ζωής μια νύχτα θα χρωστάς
την απόλαυση να μου χαρίσεις
η φωνή της αρνήσεως σε ζητά
γνήσιες στιγμές του έρωτα να ζήσεις.

Ο κόσμος σου καθρεφτίζεται
στις σελίδες του μυαλού μου.
Απλώνεσαι κυκλώνεσαι στη γη μου
παντού κι όπου μας πάει
η φωνή της συνείδησής μου.
Θα 'ρθει μια μέρα που θα γράψεις
το βιβλίο της ζωής μου.

Ο λόγος μου είναι ευνόητος
πέρα από κάθε αισθητική αξία
άλλα δε σου γεννώ ερωτήματα
το τέλος μου είσαι στην αφετηρία.
Η αγάπη που τρέφω για σένα
να ξέρεις δεν πειραματίζεται
στα τελευταία μου όμως λόγια
στον έρωτά σου αφήνομαι.

Πάντα είχα μέτρα και ρυθμούς
τύπους ιδανικούς κοσμοθεωρία
όμως αναδείχτηκες
ο ένας απ' τους πολλούς
γράφοντας τη δική μου ιστορία._